1ЕКСТ
11.1 ел я учарашияга дажджу, які шчадрыуся спачатку на дельнія грьшоты, а пасля у адвячоркавым сонцы, цялер імглісгая ціхая раніца.
(Іопца за Нёманам — як праз закапцелае шкле.
А ка- АОссс амаль зусім аціхлае, толькі прыглядьеушыся відно, як адзія, а потым другі гайданецца у сваім цяжары, і ж імчужьінкамі расы, на кожным вусіку па два-тры чатырИ малюсенькія шарьїкі.Ад вёскй што, як і усё навокал, у імгле, чуваць гаспа- дарскае кукарэканне, а з лесу за жытам — заусёды ня- стомнае, гуллівае буркаванне туркача.
I раптам — штосьці як крык далёкага жорава!.. Ажио не верыцца, што гэта можа быць ён...
Дажджу нишмат было иасля ты дня спякоты, але грыбы ужо, відаць, заварушацца
Зноу курлыкание. Так, гэта жорау! Там недзе ён, за надрэчным клінам лесу, дзе пачынаецца імшар.
Нёман быстры, а сёння і ён як быццам аціх, запзво- ліуся. I кожнаму сваё,— за ракой на старэнькай вартауні- ковай хатцы-будцы сядзіць варона і штосьці усё каукае раз-пораз, з вялікімі паузамі, а у аеры каля моста-плывуна не менш змястоуна вякае жаба.
(Я. Брыль)